‘Eigenlijk zijn we allemaal tijdreizigers,’ verklaarde River, terwijl ze nog een slok bier nam.

Julia schoot in de lach. ‘Hoe bedoel je?’

‘Nou ja, we bewegen allemaal door de tijd.’ River streek een pluk felblauw haar uit haar gezicht. Haar wangen gloeiden. Misschien moest ze het toch iets rustiger aan doen, anders zou ze er morgen spijt van krijgen. ‘Maar we kunnen alleen vooruit, en niet terug,’ zette ze haar betoog voort.

Julia knikte langzaam. ‘Elke seconde die voorbij gaat, komt niet meer terug.’ Ze wees naar de eettafel waar alle speelstukken van Terraforming Mars door elkaar lagen. ‘Anders had ik vast wél kunnen winnen,’ mopperde ze. Daarna volgde een giechel. ‘Wat als we wél terug in de tijd kunnen?’

‘Zeg, ik ben niet gestoord.’ River schudde haar hoofd. De kamer draaide een beetje. Even bestudeerde ze Julia’s onnatuurlijke groene ogen. Het was één van de dingen die River zo mooi vond aan haar.

‘Maar… Nee, ik moet het eigenlijk niet zeggen.’ Julia hikte.

‘Nu moet je het dus wel vertellen.’

‘Oké dan.’ Julia stond op, wankelde even, en leidde River naar haar slaapkamer. Op de bodem van haar kledingkast stond een grote houten kist. River keek hoofdschuddend toe hoe Julia een sleutel uit haar dressoir pakte en de kist naar zich toe trok.

‘Er zit toch geen lijk in, hè?’ zei River.

‘Doe niet zo gek.’ Julia sloeg het deksel open en tilde een zwarte bodysuit uit de kist. Het materiaal glom buitenaards in het licht van de schemerlamp.

Een rilling liep over Rivers rug. Ze knielde naast Julia en liet haar hand over de stof gaan. Het voelde koud, soepel, maar wekte de indruk dat het zomaar een kogel zou kunnen tegenhouden. Even beeldde ze zich in hoe Julia’s rondingen zouden uitkomen onder het materiaal.

‘Wat is het?’

‘‘Het is een ruimtepak van grafiber,’’ zuchtte Julia. ‘Uit de toekomst.’

River wenste dat ze haar bier van beneden had meegenomen. ‘Grafiber,’ giechelde ze.

‘Het is stof gemaakt van grafeen, een hele dunne laag koolstof.’

‘Hoe weet je dat het uit de toekomst is?’

‘Omdat dit materiaal nog niet bestaat,’ zei Julia met zo’n plechtig gezicht dat River haar bijna geloofde.

‘Wat houd ik van je fantasie,’ zei River, en ze drukte een kus op Julia’s lippen.

Kennelijk was ze gisteren vergeten de radio uit te zetten, want het ding wauwelde nog: ‘…ruimtepakken. Deze nieuwe techniek maakt het mogelijk om vezels van grafeen te maken, genaamd grafiber. De volgende stap is om een stof te ontwikkelen die…’

River drukte de radio uit. Kennelijk was de alcohol nog niet helemaal uitgewerkt. Ze keerde terug naar de slaapkamer en keek met een glimlach naar Julia, die nog sliep.

Dit verhaal is geschreven voor de Flash Fiction Challenge van Papieren Zwaard en is daar ook voor het eerst gepubliceerd. Op hun website vind je ook een prachtige illustratie gemaakt bij @the_joan_of_art.

https://www.instagram.com/p/CbvZP6_LZsj/?utm_source=ig_web_copy_link