Al zeven jaar kent het koninkrijk Taunton tegenspoed. Om dat te veranderen, gaat de jonge prins Arthen op zoek naar het verloren domein om zichzelf te bewijzen. Als hij terug komt met een bruid of een wonder, kan hij tot koning worden gekroond en kan hij het land redden van alle ellende waar ze mee te maken hebben. Wanneer Arthen echter plotseling verdwijnt, besluit zijn zus Merryn om hem te zoeken. Tijdens die zoektocht ontdekt ze een toren in het verloren domein, en het bijzondere meisje dat daarin woont, Ellowyn. Ze komt voor een moeilijke keuze te staan: redt ze haar broer, of kiest ze voor haar eigen geluk?

Ellowyns toren is een sprookjesachtig verhaal dat zich afspeelt in een middeleeuws aandoend koninkrijk, maar toch heel modern over komt. De prinses is niet een standaard hulpeloos meisje, maar neemt het heft in eigen handen en kiest er (tegen wil en dank, weliswaar) voor om zelf de held te worden van dit verhaal. Een hele mooie boodschap die veel meer verhalen zouden moeten uitdragen.

Het thema rechtschapenheid speelt een grote rol in het verhaal. Als je met slechte bedoelingen het verloren domein betreedt, dan kan het slecht met je aflopen. Enerzijds is dit heerlijk en een thema dat mij persoonlijk ook altijd heel erg aanspreekt. Wel brengt dit een klein probleem met zich mee: als je hoofdpersoon dus heel rechtschapen is, kan dat soms zorgen voor een karakter dat enigszins voorspelbaar wordt (omdat je al weet dat het personage altijd voor de goede keuze zal gaan). Toch is dat hier niet storend, want Ellowyns toren is gewoon een heerlijk sprookje met bijbehorende betoverde dieren, een schattige kitten en bijzondere fabelwezens.

Wat helaas wel stoort, is dat de vijand die in het eerste deel van het boek verschijnt, wel erg makkelijk wordt verslagen. Zo ontsnapt Merryn zonder veel problemen aan zijn handlangers, de handlangers wachten kennelijk drie dagen op haar terugkeer op exact dezelfde plek, en bij terugkeer in de hoofdstad is de vijand zelf plotseling spoorloos verdwenen. Dit deel van de verhaallijn had wel wat beter uitgewerkt mogen worden.

Je leest het verhaal vanuit het perspectief van Arthen, Merryn, Ellowyn en de betoverde eend Kytto. Enerzijds geeft dit de kans om meerdere aspecten van het verhaal goed te belichten, anderzijds zijn dit veel perspectieven ten opzichte van de dikte van het boek. Het was prettig geweest om iets minder perspectieven te lezen zodat je meer tijd met de overgebleven karakters had kunnen doorbrengen en daardoor je nog meer in hen had kunnen inleven.

Een laatste puntje van kritiek is af en toe de schrijfstijl: op de meeste plaatsen is deze vlot en prettig, soms heeft de schrijfster veel woorden nodig om een punt te maken. Ook zou het het verhaal goed doen als de emoties van de personages iets verder waren uitgediept, zodat je de band tussen Merryn en Ellowyn nog meer kunt zien ontwikkelen – juist dit punt is wat het verhaal ook zo origineel maakt.

Al met al een luchtig sprookje van eigen bodem met een moderne twist aan het einde. Wil je weten wat dat is, lees dan vooral het boek. 😉