Feyre woont samen met haar vader en twee zussen in een hutje aan de rand van het dorp. Ze is de enige kostwinner van de familie en op een erg hongerige dag schiet ze een wolf neer, in de hoop zijn vacht te kunnen verkopen om de winter nog iets langer te kunnen overleven. Niet lang daarna verschijnt een beestachtig wezen: de wolf die Feyre heeft gedood, was zijn vriend. Het wezen geeft haar de keuze: of ze moet sterven, of ze moet haar leven opgeven om voorgoed de magische grens over te steken naar het feeënrijk Prythian, waar ze de rest van haar dagen zal moeten uitzitten.

Mocht je na deze beschrijving denken: wat een simpel verhaal – dan kan ik je direct vertellen: dat is het ook. De wereld, het verhaal en de karakters missen voor mij allemaal één ding, namelijk diepgang. Het blijft allemaal oppervlakkig. De wereld is weinig origineel, ik kan me slecht met Feyre identificeren, en bij een groot deel van het verhaal had ik het gevoel dat het niet helemaal duidelijk was waar het verhaal eigenlijk heen ging omdat Feyre zelf niet goed wist waar ze mee bezig was. Dat zorgt ervoor dat het slot, waar het eindelijk echt spannend wordt, te weinig tijd krijgt om goed uitgewerkt te worden.

Is het boek dan helemaal niet de moeite waard? Dat is ook weer niet helemaal waar. Als je houdt van romance in een fantasy setting en graag meer leest over gezwijmel van een meisje om een bovennatuurlijk knappe kerel, dan is dit boek echt wat voor jou. De vroegere Twilight-lezer of de nieuwe moderne puber zal daar werkelijk van smullen.